بررسی آناتومی به ۱۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد که در آن زمان مصریان باستان آن را ثبت کرده اند. بقراط در قرن ۴ و ۵ قبل از میلاد مسیح اولین فردی بود که به مطالعه آناتومی پرداخت و پایه هایی را برای فهم سیستم اسکلتی -عضلانی بنا کرد. بطور مثال در مورد تشریح استخوان جمجمه موفقیت بقراط بسیار کامل بوده اگر چه ضمن خدماتش دچار اشتباهاتی نیز شده است به طور مثال مغز را بصورت یک مخاط می شناخته و معتقد بود در شریانها هم هوا وجود دارد. سپس ارسطو بر پایه تشریح حیوانات توانست بسیاری از ارگان ها و همینطور شریان ها و ورید ها را شناسائی کند. تشریح اولین جسد برای تحقیقات آناتومی در قرن ۴ قبل از میلاد مسیح توسط اسکندر بر روی قربانیان جنگ های فرقه ای انجام شد.
یکی دیگر از بزرگترین آناتومیست های یونان باستان جالینوس بود و به مطالعه عملکرد ارگان ها بر اساس ترشحات بدن پرداخت. ولی به دلیل اینکه در این زمان جسد زیادی در دسترس نبود، مطالعه وی بیشتر بر روی سگ صورت گرفت. با تکامل علوم طبیعی، علم تشریح نیز رو به تکامل می رفت و در قرن شانزدهم بصورت یک علم کاملاً مستقل و جداگانه درآمد. بنیانگذار علم تشریح آندراس وزالیوس (Andrias vsalius) می باشد، وی برای شناخت اجزاء سازنده بدن انسان بطور دقیق از تشریح اجساد می کرد.
سال ۲۵۰ میلادی زمان شاپور اول ساسانی، مرکز مکتب پزشکی جندی شاپور در شهر جندی شاپور در خوزستان ساخته شد و تا اواسط قرن چهارم هجری قمری آباد بود و بیمارستان بزرگ و پزشکان آن شهرت فراوان داشتند و شماری از پزشکان آتن، اسکندریه، هندی، سریانی، یهودی و چینی توسط شاپور اول به این مرکز دعوت شدند و در زمان انوشیروان این مرکز دوباره رونق بسیار یافت و دانشکده پزشکی و بیمارستان به دستور انوشیروان تاسیس شد . اولین نوشته طبی به زبان فارسی، کتاب هدایه المتعلمین فی الطب، تالیف ابوبکر ربیع بن احمد اخوینی النجاری است که در باب تشریح بسیار جالب است.
مشهورترین پزشکان دوران اسلامی، ابو بکر محمد بن ذکریای رازی است که از نظرات بقراط و جالینوس و به طور کلی اطلاعات جندی شاپور پیروی می کرد. رازی در کالبد شناسی بر روی میمون کار می کرد و مطالعاتی درباره وریدها، شرائین و قلب انجام داد. پس از رازی برجسته ترین پزشکی که درباره تشریح مطلب نوشته است، علی بن عباس مجوسی اهوازی بود و شهرت او به دلیل نگارش کتاب “الملکی” که در مورد آناتومی و فیزیولوژی اعضاء بدن است و در کتاب های تاریخ پزشکی اروپاییان به آن اشاره شده است ودر قرون وسطی نابغه ایرانی به نام بوعلی سینا کتاب قانون در طب را نوشت که اطلاعات آناتومی زمان خودش را در آن گنجانده بود.