[ad_1]
در ۱۵ نوامبر سال ۲۰۰۱، کمپانی بوئینگ نخستین پرواز نمایشی موفقیت آمیز جنگنده ای به نام “F-1” که در واقع یک F/A-18F سوپر هورنت بود را گزارش کرد که این هواپیما مجهز به سیستم جنگ الکترونیک ALQ-99 شده بود تا در نهایت اولین نسخه مفهومی از جنگنده ویژه جنگ های الکترونیکی با نام EA-18 متولد شود.
دسامبر سال ۲۰۰۳، نیروی دریایی آمریکا که از نمونه مفهومی رضایت داشت؛ قراردادی را به منظور توسعه بیشتر EA-18 با بوئینگ منعقد کرد. به عنوان پیمانکار اصلی، کمپانی بوئینگ ملزم به ساخت کامل بدنه ی هواپیما، بال ها و مونتاژ نهایی شد. نورثروپ گرومن نیز به عنوان همکار اصلی برای ساخت قسمت های مرکزی و عقب بدنه و همچنین سیستم های نبرد الکترونیک وارد پروژه شد.
نخستین هواپیمای EA-18G در تاریخ ۲۲ اکتبر سال ۲۰۰۴ وارد مراحل تولید شد. اولین فروند با نام EA-1 در سوم آگوست سال ۲۰۰۶ به صورت عمومی معرفی و سپس در ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۶، این هواپیمای جنگی به پایگاه هوایی رودخانه ی پاتوکسنت در مریلند منتقل شد.
EA-1
هر دو هواپیما که نسخه های تغییر یافته ای از سوپر هورنت بودند از خط تولید سنت لوئیس جدا شدند و به منظور تبدیل به پیکربندی EA-18G گرولر ، در اختیار کمپانی بوئینگ قرار گرفتند. نهایتا در ژوئن ۲۰۰۸، پنج گرولر در پروژه پرواز آزمایشی حضور یافتند.
در گزارشی که در آوریل سال ۲۰۰۶ به دست آمد، دیوان محاسبات آمریکا از نگرانی های خود در مورد هوایپمای جنگی جدید پرده بردای کرد. طبق این گزارش، دیوان معتقد بود که سیستم جنگ الکترونیک EA-18G هنوز به طور کامل توسعه نیافته و این موضوع می تواند منجر به تاخیر در برنامه ها و افزایش هزینه ها در آینده شود! از این رو وزرات دفاع آمریکا پیشنهاد ارتقای هر چه بیشتر هواپیما از طریق خرید اجزای مورد نیاز و ضروری برای دست یابی به این هدف را اعلام کرد. همچنین عنوان شد که خرید EA-18G گرولر باید پس از پر شدن تمامی شکاف ها و اثبات کامل قابلیت های هواپیما، صورت گیرد.
نیروی دریایی آمریکا تاکنون ۵۷ فروند از این هواپیمای جنگی را سفارش داده است تا با هواپیمای ئی ای-۶ بی جایگزین شود. گفته می شود که اکثر این هواپیما ها در پایگاه هوایی جزیره وهیدبی در شهر اوک هاربور، آمریکا مستقر خواهند شد. در سال ۲۰۰۷، وزارت دفاع آمریکا تاییدیه ی آغاز برنامه ی تولید EA-18G در تعداد محدود را صادر کرد. مجوز تولید انبوه نیز در ۲۳ نوامبر سال ۲۰۰۹ داده شد.
پایگاه هوایی جزیره وهیدبی
در ۱۹ ام دسامبر سال ۲۰۱۴، نیروی دریایی آمریکا به صورت عمومی اعلام کرد که قصد تغییر قرارداد خود با کمپانی بوئینگ را دارد. طبق این تغییر، کمپانی به جای تولید سه هواپیما در ماه، مجبور به تولید دو هواپیما شد. همچنین ۱۵ گرولر دیگر نیز توسط نیروی دریایی خریداری شد که لایحه ی بودجه ی آن به منظور امضا توسط رئیس جمهور وقت؛ باراک اوباما، در اواخر دسامبر ۲۰۱۴ در اختیار وی قرار گرفت. از طرفی بوئینگ اعلام کرد که ادامه ی روند تولید با تعداد کمتر از دو هواپیما در ماه، برای کمپانی مقدور نخواهد بود.
طراحی
عملکرد گرولر از نظر پرواز، مشابه F/A-18F است. این هواپیمای جنگی در تمام طول ماموریت حمله قادر به همراهی سایر بمب افکن ها خواهد بود. از طرفی هواپیما در بیش از ۹۰ درصد موارد با سوپر هورنت استاندارد، نقاط مشترک دارد. بسیاری از تجهیزات مخصوص نبرد الکترونیک، بر نوک بال ها و در فضایی که توپ ۲۰ میلی متری داخلی قرار می گیرد، جاسازی شده اند. ۹ جایگاه دیگر برای قرار دهی سلاح های اضافی آزاد خواهد بود. ترکیب دو سیستم ALQ-218 و ALQ-99، منجر شده است که هواپیما توانایی کاملی در راستای شناسایی تمام تهدیدات شناخته شده ی سطح به هوا به دست بیاورد. با این حال ممکن است سیستم فعلی برای مقابله با تهدیدات در حال ظهور و توسعه، کافی نباشد.
با توجه به آن که بوئینگ به دنبال ارتقای هر چه بیشتر این محصول است، احتمال دارد که رادار ALQ-99 با نمونه ای کامل تر جایگزین شده و سلاح های کاربردی تری نیز به مجموعه افزوده شود. با توجه به اطلاعات ارائه شده مربوط به سال ۲۰۱۴ تا زمان مذکور ۱۰۰ فروند از ئی ای-۱۸ جی گرولر تولید شده و هزینه تمام شده برای هر فروند برابر با ۶۸٫۲ میلیون دلار بوده است.
نخستین گرولر برای استفاده ی رسمی، در تاریخ ۳ ژوئن سال ۲۰۰۸ به پایگاه هوایی جزیره ی وهیدبی منتقل شد. ارزیابی عملی EA-18G در اواخر ژوئیه ی سال ۲۰۰۹ پایان یافت و برای استفاده ی عملیاتی، موثر و مناسب اعلام شد.
در سال ۲۰۰۸، دولت استرالیا درخواست تایید صادرات از دولت آمریکا به منظور خرید تا ۶ فروند بوئینگ EA-18G گرولر را مطرح کرد. لازم به ذکر است که این ۶ فروند، جزئی از یک سفارش بزرگ ۲۴ فروندی از F/A-18F سوپر هورنت بودند. استرالیا در ۲۹ ام ژوئیه سال ۲۰۱۵، ۱۲ فروند گرولر دریافت کرد و زمان تحویل مابقی جت ها تا سال ۲۰۱۷ برآورد شد.
مشخصات EA-18G گرولر
+ ویژگی های عمومی
– خدمه: ۲
– طول: ۱۸٫۳۱ متر
– طول بال: ۱۳٫۶۲ متر
– ارتفاع: ۴٫۸۸ متر
– مساحت سطح بال: ۴۶٫۵ متر مربع
– وزن خالی: ۱۵۰۱۱ کیلوگرم
– وزن بارگیری شده: ۲۱۷۷۲ کیلوگرم
– بیشینه ی وزن برخاست: ۲۹۹۶۴ کیلوگرم
– ظرفیت سوخت داخلی: ۶۳۲۳ کیلوگرم
– ظرفیت سوخت خارجی: ۴۴۲۰ کیلوگرم
این هواپیما توانایی حمل بیش از ۵ مخزن سوخت خارجی را دارد که آنرا تبدیل به یک سوخت رسان هوایی می کند.
– موتور هواگرد: ۲ × توربوفن، جنرال الکتریک اف ۴۱۴
– رانش خشک: ۶۲٫۳ کیلو نیوتون
– رانش با پس سوز: ۹۷٫۹ کیلو نیوتون
+ کارایی
– حداکثر سرعت: ۱۹۰۰ کیلومتر بر ساعت
– برد: ۲۳۴۶ کیلومتر
– سقف پرواز: ۱۵۰۰۰ متر
– بارگیری بال: ۴۵۳ کیلوگرم بر متر مربع
– نسبت نیرو به وزن: ۰٫۹۳
+ جنگ افزار ها
– جایگاه حمل سلاح: در مجموع ۹ جایگاه؛ ۶ جایگاه زیر بال، ۳ جایگاه زیر بدنه با ظرفیت ۸۰۵۰ کیلوگرم سوخت خارجی و مهمات
گرولر هایی که هم اکنون فعال هستند به منظور دفاع از خود، مجهز به موشک هوا به هوای میان برد پیشرفته ی ایم- ۱۲۰ (آمرام)، موشک هوا به زمین ضد رادار پر سرعت ای جی ام- ۸۸ هارم هستند. توپ اتوماتیک هیدرولیک ام ۶۱ والکان نیز با جعبه های الکترونیکی که به کنترل هر چه بیشتر سیستم های جنگ الکترونیک هواپیما و در عین حال به هماهنگی آن ها کمک می کنند، جایگزین شده است.
باتوجه به اطلاعاتی موجود در رابطه با قابلیت نصب تسلیحات، این هواپیمای جنگی با استفاده از موشک ای جی ام- ۱۵۴ JSOW که در قسمت زیرین بال ها قرار می گیرد و AN/ASQ-228 ATFLIR در قسمت مرکزی بدنه، نیز قادر به شرکت در ماموریت ها خواهد بود.
+ تجهیزات الکترونیک
- Raytheon AN/APG-79 Active electronically scanned array (AESA) radar
- Mnemonics, Inc 990-1119-001 Electronic Attack Unit (EAU) AES Mission Computer
[ad_2]